မုန္းတိုင္ထန္ တ႔ဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔
ေလာကဓံ လက္သီးတို႔
၀ုန္းဒိုင္းက်ဲတဲ႔ ည
သစ္ရြက္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ
ႏွလံုးသားက
တရိူက္နက္နက္နဲ႔ ငိုသံက
မသာယာ ခဲ႔ဘူး...။
အတၱၾကီးသားေကာင္းတို႔
သိကၡာတရားကို လုယက္စားေသာက္
တစ္ ငါ ထဲ ငါ ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ကုန္ေတာ့
ေမတၱာေတြ.. ခပ္ေ၀းေ၀းေျပးေရွာင္
အမုန္းမီးေတြ စစ္ခင္း
အခ်စ္ေတြ....ခမ္းေျခာက္ကုန္ျပီ.
ဘယ္သူမွမတက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး.....။
မ်က္ႏွာၾကီးရာ ဟင္းဖက္ေတြပါ...
ဒီဒဏ္ေတြ မခံႏိုင္ပါဘူး
ပံုစံမက် တဲ႔ ဒီေလာကကို
ညည္ညဴးကုန္ျပီတဲ႔
စိတ္ကုန္ေနျပီတဲ႔
အမွန္က ေလာကကို သာ
သက္ရွိေတြ ေဆးေတြဆိုးခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား..။
လူေတြ ေျပးလႊာ
ဘာမ်ားလဲ မွတ္တယ္
ဟိုဘက္ေတြ ဒီဘက္ေတြန႔ဲ
ေလာဘကို တိုင္ပတ္ျပီး လုယက္
ဒီပြဲကို ၾကည္႔တဲ႔ သစၥာတရားက
ေခါင္းေလးယမ္း ခါေနျပီ....။
အေမွာင္ရိပ္ေတြဖံုကုန္ျပီ
မာဂ်ဴရီမီးလံုး ေတြ မွိတ္ကုန္ျပီ
အသစ္လဲမယ္႔လူေတြ ရွာမရဘူး
ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ဖုိ႔
ငါ့ႏွယ္ေနာ္...
စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔......။
ဟိုနားက လူတစ္ေယာက္
အတၱေတြ ထုတ္ပိုး
မာနေတြ ေခါင္းေပၚရြက္
ေလာဘေတြ ေထြးပိုက္ရင္း
ပါးစပ္က ေအာ္ေနတယ္
ဒီခရီးၾကမ္းတယ္ ဒီလမ္းက ဆိုးတယ္တဲ႔....။
ပဲျပဳတ္သည္ထေအာ္တယ္
အရပ္ကတို႔ ေရ...
ပဲျပဳတ္ကို အေၾကြးစားျပီး
မေပးတဲ႔သူ နဲ႔ ေတြ ႔ခဲ႔လုိ႔ ေတာ္..........။
အိမ္ေျမာင္က စုတ္သတ္ကုန္ျပီ
က်ြတ္ က်ြတ္ က်ြတ္......။ လင္းေရာင္မိုး ။(ဘားအံ)
No comments:
Post a Comment